#240 Afvallen

‘Ik hoef je zeker niet te vragen of je ook naar de bovenste verdieping gaat?’ De man wiens buikvet ik zojuist voelde staat recht voor me, druppels zweet op zijn voorhoofd en in zijn snor. ‘Ook naar de sportschool?’, vraagt de man, en hij wijst naar boven. Zijn buik komt onder zijn witte shirt vandaan. Ik knik. ‘Ik bedoel er niks mee hoor, maar zo wil ik er ook uitzien. Niet dat het me ooit gaat lukken, ik moet van ver komen hè.’ De man ruikt nu al naar zweet, dat belooft wat. ‘Jij zou zo voor een terminale door kunnen gaan. Maar toch, als ik moet kiezen. Jouw postuur of dat van mij. Doe mij dan maar lang en tenger, met ribben die door de huid naar buiten steken en een kaaklijn waarmee je vis in stukken kunt hakken.’ Even heb ik zin om de man te vertellen dat het niet altijd fijn is om slank te zijn, maar ik wil zijn goede moed niet bederven. Bovendien ben ik niet echt overtuigd van mijn theorie. ‘Van een kerel van de sportschool, een kleerkast, helemaal niet zoals jij, heb ik een schema gekregen. Om te sporten, maar ook een voedingsschema. Even wennen, een worteltaart, maar best lekker. Al is het geen saucijzenbroodje.’ De twintigste verdieping. Nog drie te gaan. Als het afvallen voor de man net zo snel gaat als deze lift, kan ik beter wel mijn theorie vertellen. ‘Jij gaat zeker krachtoefeningen doen. Een beetje spieren kweken. Kan geen kwaad. En eet eens lekker ongezond, dat is goed voor je’, zegt de man. ‘Ik weet niet hoe je heet’, zeg ik. ‘Dirk.’ ‘Dirk. Ik heb een chronische darmaandoening waardoor ik bijna niks kan eten. Iedereen in die sportschool hierboven heeft het over afvallen. Laat me in de lift gewoon met rust. Ja?’ ‘Chagrijn. Had dan de trap genomen.’