Feest en vermomming Straaltjes bloed liepen over zijn gezicht. Het was als zweet. Alleen dikker, en het plakte meer. Hoewel hij geen pijn voelde, hield het hem op. Elke keer als er bloed in zijn ogen kwam moest hij met zijn ogen knipperen om weer te kunnen zien. Hij had geen tijd voor deze vertraging en zocht naar een manier om het bloed uit zijn gezicht te houden. Zijn kostuum gebruiken kon niet. Hij zou herkend worden. Op dit moment was zijn anonimiteit waarborgen een belangrijker onderdeel van het plan dan zijn gezondheid. Langzaam liep hij door de menigte mensen heen. Hij liep naar zijn doelwit. Haar haren hingen los over haar schouders. Zoals ze dat altijd had. Hij keek naar haar bewegingen, ze waren gememoriseerd in zijn hoofd. Hij kon in haar ogen zien hoe ze zich voelde en kon via haar heupen zien dat ze aangeschoten was. Maandenlang had hij zich voorbereid op dit moment. Hun eerste ontmoeting. Hij had het geweten vanaf het moment dat zij de uitnodiging kreeg. Dit was zijn kans. Zijn kans op geluk. Hij zou haar zielsgelukkig maken. Alleen wist ze het nog niet. Hij tikte op haar schouder. “Hey”. Hij voelde zich duizelig worden. Niet nu. Hij was zo dichtbij. Langzaam werd het zwart voor zijn ogen. Hij voelde aan zijn voorhoofd. Het bloed stroomde sneller. Toen hij een laatste keer opkeek, was haar gezicht geschokt.