“Ken je haar?” Vraag ik. En ondanks dat ik natuurlijk allang wist wat zijn antwoord zou zijn klinkt de “nee.” als een teleurstelling. “Hmm oké, bijzonder.” hoor ik mezelf zeggen en zucht diep voordat ik de laatste blokjes Duplo in de bak gooi. Ik heb er altijd zo’n hekel aan als mensen tegen me liegen, ik kan eigenlijk niks stommers bedenken dan dat. En laat het nu net mijn man zijn die daar zijn hobby van geeft gemaakt. Toegegeven, soms ben ik ook weleens een beetje jaloers dat sommige dit kunnen zonder met hun ogen te knipperen. Mij lukt het niet eens om onze zoon van 7 jaar, die geen klok kan lezen, wijs te maken dat het bedtijd is als ik genoeg heb van zijn drukke gedrag om tien over vijf. “Mam je liegt, je neus bewoog.” Of als ik een vriendin vertel dat ik haar nieuwe haarkleur echt prachtig vind. “San, je liegt je kin wiebelt.” Ik heb het dan ook maar gewoon opgegeven. Maar dat maakt het nog veel vervelender dat de vader van mijn kinderen er zo’n sport van maakt. Ik wist voordat we trouwde dat hij niet de meest betrouwbare man op deze wereld was geweest in zijn jongere jaren, maar vreemdgaan had ik nooit achter hem gezocht. En toch is dit weleens gebeurd de afgelopen jaren. “Per ongeluk.” zei hij dan. Ik dacht dan altijd “oh je struikelde en viel per ongeluk in haar, of hoe moet ik dat zien?” Net zo dom als dat ik moeders op het schoolplein wel eens hoor zeggen: “nee onze cas was niet gepland het ging per ongeluk.” Serieus mensen, iedereen die biologie heeft gehad vroeger op de basisschool weet dat dit niet “per ongeluk” kan. Maar goed, er is dus per ongeluk geld van onze gezamenlijke rekening af gegaan de afgelopen maanden, vreemde bedragen naar een vreemd rekeningnummer. En aangezien ik inmiddels een oog heb voor details die niet kloppen denk ik dat ik na zijn “nee.” van vanmorgen vanavond maar een per ongeluk zijn telefoon pak.