We stonden met zijn allen voor lokaal 3.15 te wachten op het eerste uur Engels van dit jaar. Vorig jaar hadden we meneer Pietersen, en ook toen al kwam hij altijd te laat. Elke keer kwam hij ongeveer zes à zeven minuten te laat aanlopen vanuit de koffiekamer die net om de hoek zat. De regel was dat als de docent tien minuten na het begin van de les er nog niet was, het uur niet doorging en je je naar de kantine mocht begeven. Wij als klas A3B hadden altijd een leuk grapje met meneer Pietersen wanneer hij dan eindelijk kwam opdagen. ‘Mister, you are too late!’ riepen we dan. Elke keer ging hij weer uitleggen dat dit geen correct Engels was en dat we moesten zeggen ‘you are late’. ‘Too late’ heeft een andere betekenis en kan niet in die context gebruikt worden. En ook legde hij uit dat Engelsen niet zo direct zijn vergeleken met Nederlanders, dus dat het niet zo netjes was om iemand meteen te beschuldigen van niet op tijd komen. Hierdoor kregen we gelijk een lesje omgangsvormen en beleefdheid vanuit Engels perspectief en smokkelden we al minimaal een kwartier van de les af, elke week opnieuw. ‘Extra te laat’, zo interpreteerden wij het, we vonden het hilarisch. Maar nu was het al zeven minuten over half negen, en nog steeds geen meneer Pietersen. Wij stonden nog als enigen op de gang. Wel gezellig vanwege alle wilde vakantieverhalen die ik hoorde, maar ik had het gevoel dat ik me als enige zorgen begon te maken. Meneer Pietersen kwam als een van de weinige docenten elke dag op de fiets en meestal stond zijn fiets al vooraan in de stalling. Deze ochtend had ik zijn fiets nog niet gezien, maar ik had er ook niet echt heel erg op gelet. ‘Mister Pietersen is one year too late!’, riep Stijn, wiens Engels ook niet echt verbeterd was in de vakantie. Wij waren uiteraard wel van het punctuele, en om exact tien over half vertrokken we met zijn allen naar de kantine. Lichtelijk chagrijnig, beter had ik nog een uur langer kunnen slapen. Een groepje ging toepen, een paar meiden gingen hun make-up bijwerken op het toilet en Stijn ging met de jongens tafelvoetballen. Ik zat aan een tafel door mijn nieuwsfeed heen te scrollen op mijn telefoon. Tot mijn oog viel op het laatste nieuwbericht op nu.nl. ‘Fietser aangereden op kruispunt’. Onderaan stond een foto van het ongeluk. Er stonden ambulancemedewerkers op die aan het werk waren en ik dacht eerst dat ze random foto hadden gebruikt. Alleen, de knalrode fiets rechts achterin op de foto was voor mij duidelijk herkenbaar.