Toeval of niet. Binnenkort verschijnt bij Uitgeverij Ambilicious mijn eerste detectiveroman. Een hoofdstuk gaat over Klas 5B waarvan de leraar niet komt opdagen. Ik zou dit hoofdstuk willen gebruiken als inzending. Als het niet geoorloofd is, zal ik het wel merken... Alle leerlingen zaten netjes in hun bank en waren over hun boeken en schriften gebogen , hoewel er geen leraar of lerares in het leslokaal aanwezig was. Op het groene schoolbord stond niets te lezen. Het bord was goed schoongeveegd. Het blonk als nieuw. Het krijt en de bordenwissers lagen ordelijk op hun plaats en er lag geen verfrommeld papiertje op de grond. Normaal is klas 5B een rumoerige klas met lang opgeschoten , lawaaierige slungels van jongens en giechelende meisjes. Het geschuifel van voeten klinkt onophoudelijk en altijd is er wel een leerling die zit te fluisteren, is er het geluid van een vallende pen of potlood of van onderdrukt gelach. Directeur Jan Knaapkens, die op de brede schoolgang voor de deur van het klaslokaal stond en door het raampje van de deur, naar binnen keek, kreeg er een onaangenaam gevoel door. De leerlingen waren te stil en te rustig. Hij vond het een beetje angstaanjagend, deze stilte. Eigenlijk zouden de leerlingen druk aan het praten moeten zijn over het voorval van deze morgen. De gemoederen zouden verhit moeten zijn…. Nou ja, het was altijd al een beetje vreemde klas geweest….. Uiteindelijk raapte de directeur al zijn moed bijeen en stapte de klas binnen. Enkele ogen gleden vliegensvlug over zijn gezicht, maar richtten zich ijlings weer op de boeken en schriften op de bank. Eén meisje schoof een beetje onrustig heen en weer op haar bank. Voor de rest bleef het even stil en rustig als voor zijn binnenkomst. Directeur Knaapkens liep naar het bureau van de leerkracht en probeerde zijn gedachten te ordenen. Ook het bureau was ordelijk opgeruimd. Schriften en mappen lagen netjes op een rij. De stoel stond keurig op zijn plaats achter het bureau. Het schoolhoofd trok de stoel achteruit en ging zitten. Hij liet zijn blik door het lokaal glijden en bij iedere leerling hield hij even halt. Hij zag niets dan blonde of donkere haardossen over gebogen schouders. De directeur schraapte zijn keel en zei op bevelende toon: “Jongens en meisjes, ik zou graag even jullie aandacht willen hebben!” Gehoorzaam werden er 25 pennen neergelegd; 25 paar ogen werden min of meer naar hem opgeslagen. Het viel de directeur op dat sommige leerlingen roodbeschreide ogen hadden. Anderen zagen lijkbleek en de jongste van de klas, Rietje Vosmans, zat te trillen als een espenblad. Na een paar minuten van pijnlijke stilte, stak de directeur met zijn speech van wal: “Zoals jullie allemaal wel weten is er in onze school een tragedie gebeurd. Jullie klassentitularis is vanmorgen dood aangetroffen in één van de bijgebouwen. Mijnheer De Witte is door een zwaar voorwerp op het hoofd getroffen. De politie van onze gemeente, die zich sindsdien met deze zaak bezig houdt, vermoedt dat er kwaad opzet in het spel is. Er zijn namelijk aanwijzingen dat het lijk versleept is. De moord moet ergens anders plaats gevonden hebben. Tot nu toe is het moordwapen nog niet gevonden! Er zijn geen bloedsporen en de politie zal….” Directeur Knaapkens werd onderbroken door een hysterisch gehuil. Rietje Vosmans zat ineengedoken in haar bank, wiegde met haar lichaam heen en weer een liet een jammerlijk gekrijs horen. “Geef haar een glas water”, beval de directeur en gebaarde naar het meisje dat naast Rietje in de bank zat. Rietje dronk een paar teugjes van het water dat haar gebracht werd, terwijl haar tanden hoorbaar tegen het glas klapperden. Als een vod lag ze daarna in haar bank, maar ze was stil geworden en de directeur kon zijn speech verder zetten. “Straks komen de heren van de politie jullie één voor één halen om te verhoren. Het verhoor gebeurt volgens alfabetische rangschikking. Na het gesprek mogen jullie naar huis. De jongens en meisjes die niet naar huis kunnen omdat de ouders wellicht niet thuis zijn, mogen naar de eetzaal gaan totdat het tijd is om naar huis te gaan. Omdat mijnheer De Witte jullie klassentitularis is, wordt deze klas als eerste verhoord, maar alle leerlingen en alle leerkrachten van deze school zullen een gesprek met de politie hebben. Ik verwacht dat jullie je beleefd en welopgevoed gedragen en op alle vragen een eerlijk antwoord zult geven! Het verhoor zal plaats hebben in mijn kantoor. Over een tiental minuten zal de eerste leerling, Mia Aalbers dus, gevraagd worden om naar mijn kantoor te komen. Een politieagent zal jullie begeleiden.” Het schoolhoofd zweeg even en vervolgde: “Wanneer er vragen zijn of opmerkingen, mogen jullie altijd een beroep op mij doen. Zijn er nu soms vragen?” Klas 5B zweeg als het graf, alleen een zacht gesnik van Rietje was hoorbaar. Nadat de directeur het klaslokaal had verlaten keken de jonge mensen elkaar aan. Verder verroerden ze geen vin. Na enige tijd stond een tengere knaap met sluik, blond haar op uit zijn bank en liep naar het bord. Hij pakte het krijt en tekende een mond. Hij grijnsde even tegen zijn klasgenoten en tekende toen een kruis over de gesloten lippen. Hij gebaarde naar zijn klasgenoten om hetzelfde te doen. Eén voor één volgden zijn klasgenoten zijn voorbeeld. Rietje als laatste, met een blik in haar ogen waar de wanhoop uitsprong. Haar vingers beefden, maar toch verschenen de mond en het kruis duidelijk op het schoolbord. Nieuwsgierig geworden? Goed zo.