De besmeurde ramen laten geen licht binnen. Op de achtergrond speelt een Death Grips cd op repeat. Nathan kruipt over de glibberige vloer. Een passer steekt in zijn been. In het midden brandt een kampvuur gemaakt van schoolbanken. Bibberend schuift hij bij het vuur aan en bekijkt zijn been. Koudvuur heeft al ingezet. ‘Dat been is zo goed als verloren.’ Naast hem zit een dikke jongen in een veel te strak verpleegster outfit. ‘Het lijkt erop dat het amputeren wordt.’ Nathan grijpt hem bij de kraag. ‘Doe wat je moet doen! Ik wil niet sterven!’ ‘Laat Biggy je maar verzorgen.’ Biggy trekt een lap stof van Nathan shirt en bindt dit om zijn bovenbeen. Hij neemt een figuurzaag erbij, maar nog voordat hij zijn operatie kan starten vliegt er een geodriehoek tussen zijn ogen. Bloed loopt uit zijn voorhoofd en met een verbaasde blik valt Biggy op het been van Nathan, die het uitschreeuwt van de pijn. Een groepje van vier verwilderde jongens tilt Biggy op en rent met hem weg. Nathan kijkt om zich heen of er iemand is die hem kan helpen. In de hoek zitten drie meiden krijt te snuiven en schreeuwen onverstaanbare, maniakale kreten. De rest is inmiddels dood of op de grens daarvan. Gelukkig heeft Nathan vroeger op de basisschool figuurzagen geleerd. Hij trekt het doek om zijn bovenbeen strakker aan en zet zijn tanden in het boek, Wiskunde voor het Voortgezet Onderwijs. Hij duwt de stomp meteen in het vuur om verdere infectie te voorkomen. Op de achtergrond hoort hij gejuich. Met een wazige blik ziet hij hoe Biggy op het bureau van de leraar ligt, geglaceerd met honing. Een van hen schrijft op het whiteboard en laat aan de hand van de stelling van Pythagoras zien hoe ze het eten het beste kunnen verdelen. De intercom begint te kraken. ‘Dames en heren van klas 237, de heer Goudding zit in de file, hij zal er over vijf minuten zijn. Ik hoop dat jullie dit eerste half uur van het nieuwe schooljaar niets hebben kapot gemaakt.’