Jouw Gezicht dat mijn Gezicht is; Ik kijk je aan en jouw gelaat projecteert zich op mijn netvlies. Gaaf en ogenschijnlijk symmetrisch. Geen baard, geen snor, geen bril. Wel uitdunnend bruin-grijs haar. Met een gezonde zomer kleur. Een gave klassieke neus, een goede mond en twee opvallend blauwe ogen, alles geflankeerd door twee fraai gevormde schelpen als wachters die alert blijven, ook als de ogen zich rust gunnen. Jouw ogen trekken mij en ik probeer er dieper in te kijken. Zie ik in die diepte je ziel en laat jij mij toe om verder, om dieper te kijken? Mag die deur open, mag ik binnen kijken? Jij houdt liever de deur gesloten. Jij wilt dat voor jezelf houden. Jij wilt niet delen wat daar is. Ik zal dat respecteren. Toch is je gezicht niet getekend en straalt het een openheid uit die op geluk kan wijzen. Wat ontbreekt er aan jou? Je kijkt mij ernstig aan, ik zie een markante kop en huiver licht. Zeg ik iets verkeerd, reageer ik onjuist? Maar dan verandert die donderwolk in een stralende zon, een open en blij gezicht. Kijk ik naar een masker, nee ik kijk naar een levende blik, jouw blik die alleen uitstraalt wat het uit wil stralen. Ik kan er in prikken, maar er verandert niets. Ik kijk naar iets moois, dat tegelijkertijd ook zo ondoorgrondelijk blijkt te zijn. Ik blijf naar je kijken en besef ineens dat ik kijk naar jou, jij die een kind van 4½ was toen de bommen op Rotterdam vielen.