terwijl Lily het bureel van Liam opruimt, zit hij in kleermakerszit op bed met zijn nieuwe actie pop te spelen. De pop is uitgerust met de nieuwste generatie van artificiële intelligentie. Waar de voorgaande uitvoering enkel gesloten vragen kon beantwoorden en simpele commando's uitvoeren, kan de huidige uitvoering een meer uitgesproken mening vormen en stemmen ze zich makkelijker af op wie met hun speelt. 'Ik ben al acht jaar. Hoe oud ben jij?' 'Je hebt me een dag geleden opgestart, dus ik ben één dag oud', zegt de actie pop. 'Moeder, die pop zegt hoe oud hij is!' Liam zijn grote blauwe ogen fonkelen helder op. 'Vraag jij eens iets moeder!' 'Je ziet toch dat ik bezig ben', zegt Lily bits. 'Leer hem tot honderd tellen, of iets anders.' 'Kan dat echt?' vraagt Liam verrukt. Lily zucht. 'Ja, je moet het enkel voordoen.' 'Eén, twee...' 'Gekkerd', zegt ze en kijkt hem droef aan terwijl hij gelukkig verder speelt. Zonder verdere woorden met Liam te wisselen gaat ze naar beneden en tref haar man aan in de leefruimte. Ze barst in tranen uit. 'Eenenvijftig, tweeënvijftig...' Liam verschiet als hij haar hoort huilen. Aan de trap luistert hij naar de gedempte stemmen van zijn ouders, die ruzie maken om iets. 'Het maakt me niet uit, je doet het terug! Ik wil dat ding daarboven niet in huis!' roept Lily. Voorzichtig gaat Liam de trap af en ziet hen alweer ruzie maken. 'Dat ding is mijn zoon niet! Mijn kindje is dood!' schreeuwt ze, loopt driest naar de voordeur en gooit hem met een slag achter zich dicht. De dreun doet een fotokader tegen de grond vallen. Liam raapt het op en kijkt naar een portret van zichzelf in grijstonen. In de bovenhoek kleeft een zwart lint. Hij beseft nogmaals dat hij louter een replica is van haar zoon. Met levensechte huid, haren en vergelijkbare stemtoon. 'Moeder wil me echt niet.' Het fonkelende blauw van zijn ogen kleurt helder rood op. De accu in zijn borstholte maakt kortsluiting. 'Error', zegt hij nog alvorens hij door zijn benen zakt en er zwarte rook uit zijn mond en oren kringelt.