In de situatie waar ik me nu bevind, zou ik graag een robot aan mijn zij zien. Een welgekomen gezelschapsheer die mijn eenzaamheid en angsten met me zou kunnen delen. Gewoon naast mij zitten en zijn ijzeren vingers voorzichtig om mijn hand leggen als teken van troost en medeleven. Misschien een geprogrammeerd geneurie voortbrengend om mij in slaap te laten vallen. Als dank geef ik hem een twijg van de rijkelijk bloeiende passiebloem die de tuinmuur bezwangerd met zijn zoete geur. Meer heb ik momenteel niet te bieden. Hopelijk kan hij mijn gebaar waarderen; de zoete geur opsnuiven zal ik hem leren. Als hij dat wil en kan. Misschien kan ik hem ook de prachtige paarse kleur laten zien en hem alle kleuren van de wondermooie regenboog leren kennen. Deze droomrobot zal wel een droom blijven. Men maakt robots om 's mensen arbeid te verlichten. Niet om menselijk te zijn. Jammer, want zo'n robot zou zoveel goed kunnen doen in dit tranendal. Maar blijven dromen en fantaseren erover dat mag een mens toch wel doen, hè!