Present Het tapijt heeft een grijze waas op de plekken waar we weinig lopen. De kleren liggen opgestapeld op de grond van de slaapkamer, rechtstreeks uit de wasdroger door mij neergegooid. Ik maal er niet meer om. Ik ben te oud en vond het de moeite niet waard om de laatste huishoudrobot te vervangen. Allan is niet in staat om de vervuiling tegen te gaan en ik lig het grootste gedeelte van de dag vanuit bed te staren naar de televisie. Soms komt Allan even naast me liggen en slaat zijn armen om mij heen.. ‘Morgen alweer vijfenzestigjaar, Allan,’ zeg ik vanuit mijn liggende positie. ‘Ik weet het. Vanaf je negentiende, wij samen en nog steeds de knapste dame van de stad.’ Hij kiest zijn woorden altijd zorgvuldig. Ja, ik was negentien. Zo jong nog en Allan gaf me precies wat ik nodig had. Aandacht. Een luisterend oor, heerlijke maaltijden en hij kende al snel alle plekken van mijn lichaam waar ik graag aangeraakt wil worden. Waar ik nog steeds geraakt wil worden. Nooit heb ik hem willen verlaten voor wat anders. We zijn nu twaalf huishoudrobots verder. Ik heb ze allemaal overleefd, maar nu voel ik mijn einde naderen. Samen met het huis vervuil ik, takel ik af. Sluipend. Ik spreek er niet over met Allan. Hij kan daar niets mee. Hij praat in bemoedigende woorden met me. Kust me, met droge lippen. Terwijl de groeven zich steeds dieper in mijn vel kerfden, heeft de tijd nauwelijks vat op Allan. Als ik er straks niet meer ben, zal hij voortleven in zijn vaste patronen. Leerbaar, maar nooit proactief. Net zolang voortleven tot hij versleten is of totdat de elektriciteit afgesloten wordt, waardoor hij zijn accu’s niet meer op kan laden. Zoals hij daar rondscharrelt. Mijn mooiste verjaardagscadeau.