# 208 Robje de Robot

Waarschijnlijk heeft iedereen over tien jaar een robot in huis. Ik noem mijn robot dan Robje. Dat verkleinwoordje geeft me het gevoel dat ik de baas ben over het ding (en hopelijk blijf). Maar moet ik blij zijn met zo’n zielloos werktuig? Het is geen man, geen vrouw, maar een genderneutraal mechaniek. Daar kun je nooit gevoelens voor krijgen, toch? Alhoewel er kennelijk mensen zijn die denken dat het een leuk seksspeeltje kan zijn. Alsjeblieft zeg. Je kunt zo'n ding toch niet behandelen als een mens? Als een vriendin? Het blijft toch een blikken geval. Maar het kan ook makkelijk zijn. Roep “koffie” en het gaat koffie zetten. Of: ‘vuilnisbak naar buiten’, ‘tafel afruimen’: mijn Robje doet het. Ideaal? Nou ik weet niet. Als Robje al je opdrachten uitvoert, blijf je de hele dag op je kont zitten. Nee, laat mij maar blijven bewegen; lijkt mij gezonder. Aan de andere kant: als tennisliefhebber zou Robje een uitstekende tennistrainer voor mij kunnen zijn; alle kneepjes bijbrengen over service, volleys en smashes, zonder zijn geduld te verliezen. Wat zal ik een geweldige tennisser worden! Maar ja …, als iedereen zijn eigen robottrainer krijgt, schiet dat ook weer niet op. Dan worden de vele tegenstanders, die nu al beter zijn, ook weer sterker. Laat dus maar zitten. Toch vrees ik dat ik, net als iedereen op een gegeven moment opgescheept zit met een irritante huisgenoot. Trouwens, wat gebeurt er als het ding kwaad wordt? Als Robje actie gaat voeren tegen de zware werkdruk? Als het weigert om een opdracht uit te voeren? En wat als er een schroefje los gaat zitten, zoals bij echte mensen ook regelmatig gebeurt en ze daardoor doorslaan, of totaal gek worden? Robots hebben, net als mensen, heus wel de nodige gebreken.