Ik wil dit wel. Ik zit een vergadering bij van de redactie van een plaatselijke krant op uitnodiging van een vriendin. Ze weet van mijn hartenwens om nog eens een stukje te mogen schrijven en mijn interesse hoe het bij zo’n redactie eraan toe gaat. Ik houd me wat op de achtergrond waardoor ik in de gelegenheid ben de mensen te observeren. Jonkies in mijn ogen. Vol enthousiasme. Haantjes. De één is nog niet uitgesproken of de ander neemt het woord al. Iedereen maakt notities, gewoon ouderwets op een bloknoot terwijl de notulist de laptop gebruikt. Het gaat rap, de onderwerpen wisselen elkaar snel af en ik heb moeite het allemaal te volgen. Dan word ik aangesproken. Ik zit met mijn mond vol tanden. De inhoud van het gesprek is me grotendeels ontgaan en dus ook de vraag. Gelukkig redt mijn vriendin me. Met wat gestotter geef ik antwoord en mijn hart maakt een sprongetje. Ik mag een column schrijven! Nu zit ik achter mijn laptop maar de woorden willen maar niet komen. Mijn enthousiasme is al tot een nulpunt gedaald. Niets is goed. Waardeloos. Ze hebben me helemaal vrij gelaten en ik kan 101 dingen bedenken maar krijg het niet geformuleerd. Dan maar een gedichtje. Fileleed Twee ogen die afwijken van de weg En binnen één seconde is er pech Te laat geremd Een piep, gekraak, een gil En dan is het even stil Te laat geremd Een mobiel achter het stuur Kan niet op dit drukke uur Te laat geremd De rij van auto’s groeit gestaag De snelheid is eruit en traag Te laat geremd Gelukkig geen persoonlijk leed Alleen wat blik wordt bij elkaar geveegd Te laat geremd Mensen leg dat ding toch weg Je bezorgt een ander niets dan pech Helaas geen column. Weg kans voor publicatie……