Het rib uit mijn lijf doet pijn. Wat zijn studieboeken duur.  Ik houd mezelf voor dat het geoorloofd uitgegeven geld is. En ik wil toch verder in het leven? Iedereen zegt dat ik een goed stel hersens heb. Nou dan. Ik geef toe: de studiekeuze is wat snel en onbezonnen gemaakt. Ik weet dat ik het vorige week nog als niet bij me passend omschreef. De school is inderdaad wel een beetje lastig te bereiken. Kan ik wel mooi alvast studeren in de trein. En ja, ik heb een zeker psychiatrisch ziektebeeld, maar dit is echt geen impuls! Ja, ik wil dit wel. In de krochten van mijn lichaam rinkelen alarmbellen. Ze bellen op volle sterkte, maar ik sluit me ervoor af. In de verte hoor ik ze nog een beetje. Zeurend aanwezig, opdat je ze niet negeert. Toch is dat wat ik doe. Omdat ik niet wil weten dat ik weet dat wat ik wil misschien niet kan.