‘Nico en Tine nodigen ons uit voor een picknick op het strand. Zal ik ja appen? ‘ ‘Wanneer?’ ‘Zondag!’ ‘Ja, strak plan. Moeten wij ook iets meenemen?’ ‘Zij nemen alles mee, zelfs de strandstoelen. Bubbels zijn altijd welkom. Wij kunnen hun plekje herkennen aan de parasol, die is van de hockeyclub.’ Bij het opstaan die zondag denkt Ton dat hij niet naar de borsten van Tine moet kijken. Hopelijk houdt ze haar bovenstukje aan. Alleen kijken geeft al wrijving tussen hem en Trixie. Met frisse moed gaan ze op weg naar Cadzand. Daar aangekomen valt hun de bekende clubkleur direct op. Ton ziet vervolgens dat Tine haar jurkje nog aan heeft, hoewel het niet veel om het lijf heeft. Ze komt met open armen op hen aflopen, knuffelt eerst Trixie en drukt zich dan bevallig tegen Ton aan. Het zweet breekt hem uit en hij zegt dat hij even gaat voelen hoe warm het water is. Als hij zich weer bij de stoelen voegt, heeft Tine de koffie al ingeschonken in kleurige plastic bekers. ‘Ik heb de suiker er al in gedaan, jij houdt zo van zoet, sweety. Wil je een stuk van mijn appelcake?’ vraagt Tine verleidelijk glimlachend aan Ton. ‘Lekker.’ Ondertussen zit iedereen in badgoed. Tine zelfs met een zedig bovenstukje. Wel heel vrouwelijk, als ze beweegt dan dansen haar borsten. Ton is blij met zijn zonnebril. Hij raakt in een zakelijk gesprek met Nico, ook de vriendinnen babbelen er lustig op los. ‘Tijd voor een toost.’ Tines vrolijke stem haalt de mannen uit hun verwikkelingen. Ze staat voor hen met glazen champagne in haar hand en met de borsten bloot. Nico geeft Ton een vriendschappelijk klopje op zijn schouder en verzoekt hem op te staan. ‘Proosten doen we in stijl, vriend.’ Zou Tine nu bewust zijn glas bij haar borst houden, denkt Ton. Hoe hij ook probeert, hij kan het niet helpen dat zijn vingers haar tepel aanraken die eveneens parmantig rechtop gaat staan. Tons mannelijkheid reageert direct, hij vangt de donkere blik van Trixie op. Als Tine nogmaals zijn glas wil bijschenken, zegt Ton dat hij eerst een duik wil nemen. Hij maakt zich snel uit de voeten, loopt het water in en bij het diepere gedeelte duikt hij de golven in. Zonder erg zwemt hij steeds verder weg van het strand. Bemanning van een boot van de kustwacht maakt hem kenbaar dat hij te ver is gegaan, hij keert om. Op het stuk dat hij weer kan staan, valt hem op dat de strandstoelen verlaten zijn. Geen kleding, geen strandtassen, geen koelboxen. Zouden ze naar een strandtent zijn gegaan? Nog dichterbij gekomen, leest Ton de letters in het zand. ‘Ik ben met Nico en Tine mee naar Knokke. Ik vraag scheiding aan, heb het hart niet dit aan te vechten.’