Ik ben maar even weg geweest. Waarvoor ook al weer, boodschappen doen? Een eindje fietsen in het avondlicht? Als ik terugkom voel ik echter dat er iets veranderd is. De deur zat nog keurig op slot, maar als ik de hal binnenstap, fluistert het stille huis een waarschuwing. Op mijn hoede kijk ik rond. De kapstok die altijd volhangt met jassen - een wirwar van zomerse niemendalletjes en dikke winterparka’s – gaapt me griezelig leeg aan. Aan de linkerhaak hangt alleen nog mijn regenjas; als een kind dat in de gymles overblijft nadat de groepjes gekozen zijn. Ik slik en verzamel moed. Zachtjes loop ik door naar de woonkamer. Al vanuit de deuropening zie ik wat er mist. De tafel, die buiten etenstijden om, vooral dienst doet als opslagplaats voor mobiele telefoons, sleutels, I-pads en rondslingerende euromunten, is leeg. Alleen de krant en mijn lege koffiekopje staan er nog. Ik zucht. Wat zullen de jongens hiervan balen. Dan zie ik dat ook de grote wollen deken mist. De bank ziet er wat ontredderd uit, zonder dat onooglijke warmtehoudertje waar Joris en Pieter zich 's avonds altijd graag onder nestelen. Ik frons mijn wenkbrauwen. Waarom zouden inbrekers die deken in godsnaam meenemen? Weer laat ik mijn blik door de stille kamer glijden. Er is nog iets, maar ik kan mijn vinger er niet opleggen. Het licht lijkt anders, zachter dan normaal. Mijn ogen dwalen naar buiten. Daar staat de notenboom. Haar bladeren wuiven me vriendelijk toe. Is ze in die korte tijd nou zo gegroeid? Tijd om hierover na te denken heb ik niet, want plots hoor ik getik, duidelijk en ritmisch. Mijn hart slaat een slag over en voorzichtig draai ik me om naar het geluid. Dan sta ik oog in oog met de dief. Zonder blikken of blozen tikt hij de uren weg.