Het is tropisch warm en al laat in de middag. Om verkoeling te zoeken besluit ik een wandeling te maken in het Veluwse bos. Ik hoop dat de bomen een welkome schaduw zullen aanbieden en verwacht dat de temperatuur in het bos een stuk draaglijker zal zijn dan in de straat. Het bleek een goede beslissing. Het zwakke windje is een pure weldaad voor mijn lijf dat ondertussen alweer bezweet raakt van de wandeling. Na een uurtje of twee rust ik wat uit tegen de stam van een dikke eik. Dat is genieten. Vogeltjes fluiten dat het een lieve lust is. Een eekhoorntje roetsjt de boom in en het zonlicht probeert zich een weg te banen door het gebladerte. Een onbedwingbare slaap maakt zich van mij meester. Als ik wakker word, is het pikkedonker. Wat is er gebeurd? Heb ik een black-out gehad? Hoe lang heb ik wel niet geslapen? Waar ben ik? Er is geen mens meer te bekennen en geen lichtpuntje te zien. Dat is eng. Heel anders dan vanmiddag. Het vriendelijke fluiten van de vogels is overgegaan in zwart gekrijs en schril gesnerp. Ook hoor ik geritsel en geknor. Waar komt dat vandaan? De zenuwen gieren door mijn keel. Gelukkig heb ik mijn mobiel bij me zodat ik wat licht bij kan schijnen en kan zien waar ik ben. Wat een pech. De accu is leeg. Ik loop van boom naar boom en probeer op die manier ongeschonden het bos uit te komen. Ik betast de verschillende soorten basten, struikel over een verloren tak. Wat is het bos ineens groot. Het lijkt alsof ik steeds dezelfde rondjes loop. Verdwaald in de duisternis, wat moet ik doen? Voor mijn gevoel heb ik al uren gelopen en nog geen enkel plekje gezien dat mij bekend voor kwam. De wanhoop is mij nabij. Hoe kom ik hieruit?