Ontpoppen Alleen als ik mijn ogen dichtdoe, lijk ik te kunnen kijken. Dan buitelen de beelden in een volstrekt onlogische volgorde en tegen alle natuurwetten in langs me heen. Als ik ze open verdwaal ik doodstil liggend in het duister, waar diepte oneindig en tegelijkertijd angstaanjagend nabij lijkt. Ik hoor hoe het bloed door mijn oren suist. Hoe het bonzen van mijn hart zich naar een geruststellend geluid vertaalt, als bewijs van mijn leven. De tijd meet ik af aan het water en het voedsel dat in een ijzeren regelmaat beschikbaar wordt gesteld via de sonde in mijn buik. Mijn hongergevoel is een klok zonder anker in het verleden. Het is lastig om het slapen van het waken te onderscheiden. Ik dwing me tot het oplossen van schaakstellingen, die ik opzet vanuit mijn geheugen en houd mezelf voor dat ik dan wakker ben. Inmiddels ben ik gewend geraakt aan het vocht dat zich ter hoogte van mijn kruis verzamelt. Het infuus dat in mijn lies aangebracht is moet losgeraakt zijn. Zo raakte ik uit mijn coma. Ik weet niet hoelang ik al onderweg ben. Hoelang ik nog te gaan heb. Straks zal ik landen op mijn nieuwe thuisplaneet en vanuit een automatische procedure bevrijd worden uit deze cocon.