Trrrrringggg.... de wekker loopt vanmorgen een half uur eerder af dan normaal. Ik moet immers op tijd bij de dokter zijn voor controle van mijn voet. Vorige week heb ik namelijk een ernstige bacteriële infectie opgelopen met medicijnen en een antibioticakuur tot gevolg. Slaapdronken en op de automatische piloot werk ik mijn gebruikelijke ochtendrituelen af. Zonder erbij na te denken douche ik me, kleed me aan en eet mijn ontbijt. Het valt niet mee om goed te landen op aarde na het uitbundige feest van gisteren waarbij zoals gewoonlijk veel te veel werd gedronken. Doorgaan nu, anders kom ik alsnog te laat. Ik spring op de fiets en neem de kortste route die nog altijd twintig minuten duurt. Vreemd, onderweg zie ik een pamflet met mijn gezicht erop, en verderop nog een en nog een en daarboven met grote letters ‘VERMIST’. Droom ik nog of is het de drank van gisteren die door lijkt te werken? Moet ik nu op zoek gaan naar mezelf? Ik stap af om te lezen wat er verder op het pamflet staat. De gegevens kloppen wel: grijs haar, blauwgroene ogen, lengte een meter tweeënzeventig. Er wordt zelfs een beloning uitgeloofd voor de gouden tip. Tienduizend euro heeft mijn familie er voor over om me terug te vinden. Dat is de moeite van het zoeken wel waard. Maar hoe komt het dat ik vermist ben? Hierover nadenkend fiets ik door en ben ik op het nippertje op tijd voor de afspraak bij de dokter. Ik vraag hem verbijsterd of hij mij kan zien, of dat ik daadwerkelijk besta. Hij kijkt me lachend aan en controleert de medicijnen. De hallucinerende bijwerkingen in combinatie met het overmatig drankgebruik brengen licht in de duisternis. Moest ik me daar nu zo druk over maken?