Wekelijkse schrijfopdracht # 202 – Zintuigen Na een tocht door het bijna donker naar het boshuisje, kan An eindelijk een kopje zwarte thee zetten. Zij is hier eerder met man en vrienden geweest; het staat nu leeg en is nog wel geschikt om een dag of twee te verblijven. Cor is drie jaar geleden overleden. Het gevoel om naar deze plek te gaan bekroop haar gisteren. Ze wrijft over haar jeukende ogen; het zicht wordt minder. Ze drinkt wat van de zoete thee en pakt op goed geluk een cd’tje en weldra klinken de geruststellende klanken van: Schubert’s Serenade. Ze zingt zachtjes - leise flehen meine Lieder durch die Nacht … Een duizeling maant haar te gaan liggen; ze trekt de grijs-zwarte plaid over zich heen. De muziek ontspant. Van de elektriciteitsstoring merkt ze niets; de muziek heeft zich in haar genesteld. Haar gedachten worden gevuld met de herinnering aan een Museum in Frankfurt. Aan die pikdonkere kamer, heel even was het vreemd maar al snel doorstroomde haar een ongelooflijke rust. Er was niets te horen, te ruiken of te voelen, je verkeerde alleen maar in het alles omvattende duister. Een gevoel van vertrouwen voerde de boventoon. Zo lijkt het nu ook, ze denkt aan Cor - glimlacht in haar slaap - en neemt ongemerkt de foetale houding aan.