Op de lichtere vlek van het wijd openstaande raam na, is het aardedonker in onze kamer. En broeierig heet. De vooroorlogse ventilator boven ons hoofd baant zich met een traag woesj woesj een weg door de stroperige hitte. Naast mij ligt Bas luid te snurken. Zijn adem ruikt naar de halve fles Côtes de Provence die hij bij het avondeten heeft weggewerkt. Dat had ik misschien beter ook gedaan. Hoeveel jaar komen we hier nu al? Hoeveel keer heb ik hem al gezworen dat het de laatste keer is geweest? Geïrriteerd draai ik me van hem af. Ik trek het dunne laken dat aan mijn gloeiende, naar aftersun geurende huid plakt los en wapper mezelf er koelte mee toe. Tevergeefs. Het mouwloze T-shirt van Bas dat ik als slaapkleed heb opgeëist, is nat van het zweet, mijn haar krult vochtig in mijn nek. Iee iee. Een maar al te herkenbaar gezoem, vlak naast mijn oor. Ik veer overeind, mep wild met mijn klamme armen in het rond. Manlief valt midden in een ronk abrupt stil, om drie tellen later dubbel zo hard weer uit te pakken. Boos zwaai ik mijn plakkerige benen uit bed. Volgend jaar gaan we op vakantie in IJsland! Tot ik met een zachte plons en een verzaligde kreun de zwemvijver achter onze afgelegen mas in glij. Met de geur van lavendel in mijn neus en het middernachtelijke concert van duizenden tevreden krekels in mijn oor zweef ik tussen de twinkelende sterren. En weet ik: volgend jaar kom ik weer terug.