Vermist Zullen ze mij missen? Als ik opeens verdwijn. Zullen ze zich afvragen waar ik ben en naar mij zoeken? Of kan het hun niks schelen. Ik weet het niet... Verdrietig denk ik verder. Ik denk verder aan de tijd dat ik voorgoed verdwijn, uit hun ogen, en een nieuw leven begin ergens op een warm eiland. Ik weet het wel. Jaren heb ik mij afgevraagd wat ik hier doe. Bij dit gezin, wat mijn familie schijnt te zijn. Bij die moeder en vader die mijn leven willen beheersen. Jarenlang doe ik wat er gevraagd wordt. Er tegenin gaan heeft toch geen zin. Alles moet naar hun wens. Maar wat als ik nu weer terugga naar het eiland Gran Canaria. Weer het werk oppak wat ik in een grijs verleden al eens eerder probeerde, maar helaas werd gevonden en terug werd gehaald. Wat als ik nou alles in een keer achterlaat? En ik voorgoed zonder enige boodschap van hun verdwijn. Mijn ogen glunderen van blijdschap. Alhoewel, is dit wat ik wil? Opeens denk ik aan de gevolgen. Het verdriet die mijn ouders en familieleden zullen hebben. De mensen die ik achterlaat. De tranen die jarenlang in hun ogen te vinden zullen zijn. Ik vraag me af of ze posters op gaan hangen. Posters op bomen, op lantaarnpalen, in een bos. Posters bij supermarkten en verenigingen. Algauw denk ik aan het moment ik op Gran Canaria surf en de golven bedwing, maar ondertussen het verdriet in mijn gedachten voor mij zie dat ze mij vergeten. Wat zullen alle consequenties van die ene simpele daad zijn? Zal men jaren later nog steeds voorbij een boom lopen met een foto van mij op de boom met daarboven de tekst: Vermist!? Dan bedenk ik dat ze hoop houden. Hoop om mij te zien! Ze houden dus toch echt van mij. Is het niet dat liefde alles overwint? Wat als ik na jaren vermist te zijn, opeens uit het niets weer opduik. Zal mijn leven dan weer precies hetzelfde zijn als dat het nu is?