#201 -vermist: Felix anonynus

Tevreden kijk ik vanaf mijn schuilplaats onder de dichtbegroeide laurierstruik naar de verschillende lantaarnpalen waaraan mijn beeltenissen prijken. Ik moet zeggen, dat ik er mooi op sta. Wat hebben die mensen hun best gedaan. Al die tijd heeft niemand ooit naar mij omgekeken, maar nu ik vermist word is de hele buurt actief. Zoek maar. Je zult me toch niet vinden. Verderop in het bushokje hangt ook een poster, maar die ziet er heel anders uit. Ik besluit om hem van dichterbij te gaan bekijken. Ze hebben een fout gemaakt, dat ben ik niet. Dat is “Sprot” die gestreepte vrijbuiter uit de buurt. Goh, zou er iets met hem gebeurd zijn? Dat is toch ook wat. Het is een charmeur van de hoogste orde, maar toch een aardige vent. Achter mij hoor ik voetstappen. Ik maak me zo klein mogelijk. Ik wil niet herkend worden. Gelukkig, de mensen lopen door. De gedachte aan de mijn vriend en collega laat me niet los. Hij zal toch niet onder een auto zijn gekomen? Echt iets voor hem om niet uit te kijken. Opeens word ik tot mijn stomme verbazing onder mijn oksels gegrepen en omhoog gehesen. Verbijsterd staar ik in een paar blauwe ogen. “Hier is hij! Ik heb hem” roept het blonde meisje. Ik probeer mij los wurmen, want hiervoor ben ik niet in de stemming. “Ga weg, kind,” miauw ik korzelig, “ik heb geen tijd. Moet mijn vriend zoeken.” Ik haal uit met mijn poot. Ik heb er meteen al weer spijt van. Als ik de hoek om sla, hoor ik haar huilen. “Ik had hem! Hij heeft me gekrabd! Mamaaaa!” ’s Avonds komt iemand mijn posters weer weghalen. Ik kan me weer vertonen. Lekker rustig zo. "Sprot" hangt er nog. Ik hoop, dat hij gauw boven water komt.