#198 Vluchten

De vlucht Iedere ochtend maak ik een wandeling. Dit omdat ik een burn-out heb. Het is een onderdeel van het dagritme waar ik mij nu, sinds maart, aan hou. Op straat kom je veel mensen tegen. Ze wandelen met hun hond of haasten zich om de bus te halen, terwijl anderen alle tijd hebben om een praatje te maken. En dat laatste daar ben ik meestal niet zo voor in de stemming tot die ene vreemde ochtend … Een krantenjongen zei gedag. Ik zei gedag terug en wandelde snel verder, zoals ik eigenlijk altijd doe. Hij leek iets na te roepen wat ik niet meer verstond. Ik dacht nog: “als het voor mij bedoeld is, komt hij me wel achterna.” En dat gebeurde. Hij sprak mij aan en vroeg of ik vaker door de buurt wandelde en waarom. We raakten in gesprek en eigenlijk vertelde ik al snel persoonlijke dingen aan, voor mij, een wildvreemde. Hoe kon ik dat zomaar doen? Was het toeval dat ik deze krantenjongen tegenkwam of hield hij mij al een tijd in de gaten? Ik liep tenslotte vaak dezelfde route. Die gedachten zijn nog vaak door mijn hoofd gegaan. Inmiddels is het al weer een poosje geleden dat ik deze ‘onbekende krantenjongen’ ben tegengekomen. Om heel eerlijk te zijn, heb ik daarna niet meer dezelfde wandeling gemaakt. Als ik al ging wandelen, dan maakte ik een ander rondje door de buurt. Iedere ochtend een wandeling maken, was voor mij een vlucht aan gedachtes. Inmiddels is het een vlucht geworden voor een onbekende krantenjongen. En waarom? Hij heeft mij immers geen kwaad gedaan.