Moeizaam kruipt hij door de teer, het vet, al die bloederige taferelen. Er wordt geklaagd, iedereen heeft wel iets op zijn lever. Hij is dit vervallen gat zat. Er is bijna geen doorstroom meer, het klopt gewoon niet zoals het hoort. De klep gaat open. Hij verlaat de container zonder om te kijken. Nog even en hij was er in omgekomen. Tussen de bierflessen en verdovende substanties. Op straat lopen mensen hem bijna om. Ach, wat kan het ook schelen, ik ben toch al gebroken. Vanuit zijn zelfmedelijden kijkt hij op naar de winkelruit van de Gall & Gall. Daar in alle glorie staat hij op een “vermist” poster. Een foto uit betere tijden, toen hij er nog gezond uitzag. Hij voelt zich klein worden. Is dit wel het juiste moment of moet hij overslaan? Er volgen enkele ritmische storingen en strompelt verder. Helaas wordt hij op elke straathoek met zichzelf geconfronteerd. Het maakt het zeker niet beter. Onbewust volgt hij iedere nieuwe poster. Steeds verder en verder, de stad uit. Dieper en dieper de onbewoonde wereld in. De posters worden schaarser, een eenzaam hutje siert het canvas. De deur staat op een kier. Hij voelt de spanning. De geur van oploskoffie komt vanuit de kleine kamer. Het is er donker. Het enige aanwezige licht, is dat van een wit beeldscherm. Achter het scherm zit een gestalte in een lelijke ochtendjas, leeg, uitgeput. Zijn vermiste vriend klimt via de band van de ochtendjas omhoog en aanschouwt het gapend gat in zijn borst. Hij stapt naar binnen en is eindelijk weer op de goede plaats. De persoon achter het beeldscherm voelt een lichte tinteling terwijl zijn vingers naar het toetsenbord gaan. Woorden verschijnen op het scherm.