Waar is Anne? Mijn vingers strijken over de geribbelde stof. Dit voelt niet als mijn bed. Ik open mijn rechteroog en zie de beige ribbels van de bank. Oh ja. Ik heb het gisteravond uitgemaakt met David. Anderhalf jaar terug leerde ik hem kennen tijdens de vrijmibo. Hij stond tussen een groepje overhemden, lang en zelfverzekerd. Hij leek me een mooie prooi. En dat was hij ook. Na die vrijdagnacht wilde ik hem nog een keer zien. Na een week begon hij mij ‘zijn vriendinnetje’ te noemen. Ik had de puf niet om er tegenin te gaan. Bovendien, de seks was toch goed? Te lang heb ik de signalen genegeerd. Mijn hoofd was een chaos van loeiende sirenes en zwaailichten, maar aan de buitenkant was ik een en al glimlach en meegaandheid. Me voorstellen aan zijn ouders? Natuurlijk. Met lede ogen zag ik hoe zijn zelfverzekerde schil steeds dunner werd, tot hij me zelfs vanuit de supermarkt appte over welk merk wasmiddel hij moest kopen. Toen hij kort daarna over samenwonen begon kwam alle irritatie in één klap naar buiten. Ik was een vulkaan. Diep binnenin mij gloeide het al zo lang, nu spuwde ik in één keer alle lava naar buiten. Ik kon niet meer stoppen. David werd steeds bleker. Hij kroop in elkaar in een hoekje van de bank. Pas toen ik uitgeput zweeg hoorde ik wat hij al die tijd mompelde. ‘Anne, waar ben je?’. Ik liet hem daar en fietste naar huis. Ik dronk een fles wijn leeg en viel op de bank in slaap. Misschien moet ik hem toch even bellen om te vragen hoe het gaat. Ik pak mijn telefoon. Een berichtje van Tamara. ‘Anne, wat is dit?’ Een foto van een poster met mijn hoofd erop. ‘Waar is Anne? Bel David: 06 34589432.’