Ondergaan Overal hangen de posters waarvandaan ik de wereld inkijk. De wind heeft vat gekregen op de hoeken van enkele exemplaren, mijn gezicht danst in het schijnsel van de lantaarnpalen. Vermist, staat er met grote letters. Verloren had een beter woord kunnen zijn. De straten zijn leeg. Bomen en struiken hebben hun blad verloren. De gordijnen voor de ramen verhinderen een blik naar binnen. Vanuit sommige huiskamers dringt de gloed van lampen naar buiten, maar nergens is een bewegende schaduw te herkennen. De verkeerslichten werpen in een trage maar strakke regelmaat hun afwisselende kleuren op de omgeving. Het verklikkerssignaal is in de overige stilte van veraf te horen. Ze hadden mee kunnen gaan. Ik heb ze uitgenodigd. Ze verklaarden me voor gek en gaven me later op als vermist toen ik wegtrok. Ik draag een oude naam van hoop, maar ben voor mijn gevoel verdoemd vanaf mijn geboorte. Jarenlang heb ik me in het diepste geheim voorbereid op deze dag. Ik voorvoelde wat er zou komen, zag de aanwijzingen. Ik heb geprobeerd mijn dierbaren mee te krijgen, maar bleef alleen met mijn gezin. De mens heeft geen God meer nodig om zichzelf en al het leven te vernietigen. De bedden zullen nu gevuld zijn met gestorvenen, ziekenhuizen zullen waarschijnlijk uitpuilen van levenloze lichamen. Druppels vallen naar beneden en boven de kerktoren vormen zich in de schijnwerpers verschillende regenbogen, als een soort verontschuldiging aan een eerdere belofte. Maanden gelden werd ik vermist, nu mis ik de mensheid. ‘Noach, ga je mee?’ zegt mijn vrouw zacht, maar dwingend.