Wekelijkse schrijfopdracht # 201 – ‘Vermist’ posters met bekend gezicht De foetus schommelt in het blauw – groene, zachte water. Het geeft zich volledig over aan de nocturnes van Claude Debussy. Langzaamaan voelt de foetus dat zijn omgeving nauwer wordt. Wat zou er aan de hand zijn? het beweegt zich wat onrustiger. Een stem klinkt: ‘Kom, het wordt tijd om je voor te bereiden op de grote reis. Ik zal je bijstaan.’ ‘Ja, Poseidon ik weet het. Ik wil nog even bij jullie allemaal blijven, bij alle goden en godinnen in dit golvende rijk, het was zo’n verbluffende tijd. ‘Dat dacht ik al agapiméni, maar toch … de tijd dringt. Ik duw nu met beide handen het geboortekanaal wat uiteen, merk je dat?’ Foetus heeft geen tijd om wat te zeggen; hij concentreert zich. Poseidon geeft met zijn aangepaste speer, voorzichtig een duwtje tegen zijn billen. ‘De baarmoeder doet nu de rest, zegt Poseidon: Goede reis en je weet het: vertrouw op mij.’ En dan – floep is de foetus die nu de naam Eleni draagt in een nieuwe wereld. Ze wordt door zachte handen en warm zachtbollend vlees met een gulle tepel ontvangen en ze begint te zuigen. Wanneer ze voldoende gedronken heeft, hoort ze plotseling een vreemd geraas, wat is dat? Ze wrijft haar ogen uit en herkent de stad waar ze straks naar het Lyceum zal gaan; Grieks en Latijn leren. Aandachtig kijkt ze om zich heen. Helaas, de mensen negeren haar volkomen; zelfs Jasper van de boekhandel ziet haar niet staan. Onrustig veegt zij over haar gezicht en woelt door het haar. Kijk daar, een boom met een poster met haar gezicht. In grote letters staat eronder: Vermist. En nog één en nog één en daar nog één op de Fontein. Een gevoel van verlatenheid omringt haar. Poseidon, was je maar hier. Een windvlaag strijkt langs haar hete wangen. De posters waaien wat omhoog en lossen op in de dag. ‘Dankjewel Poseidon ‘ fluistert Elly: het sprookje is uit, ik ben weer thuis.’