Ik zie ze vaker hangen, die 'vermist'-posters, maar altijd met anderen erop. Toch vreemd om jezelf zo terug te zien op een lantaarnpaal, een boom, een verweerde schutting. Ik struin verder. Afgelopen twee nachten sliep ik onder een brug, het waaide er en en ik vond het niet prettig dat die anderen er waren. De nacht ervoor was ik door een gat in het hek gekropen van het bouwterrein. Dat was een stuk rustiger, ik moest in de ochtend wel vroeg vertrekken vanwege alle bouwvakkers. Ik voel mijn maag knorren, tijd om wat eten bij elkaar te scharrelen. Het is me meegevallen hoe makkelijk dat is, wat gooien mensen toch veel weg. Niet eerder ben ik zolang van huis geweest. Ik ben de dagen kwijtgeraakt, ik gok dat het zo'n anderhalve week is nu. Ik merk dat ik wat magerder ben geworden, ik voel me scherper en meer alert. Ook voel ik me meer op mijn gemak op straat, ik begin alle goede plekjes te kennen. Het valt me wel op dat niemand aandacht aan mij besteedt. Ik zie de posters overal hangen, maar als ik voorbij loop, komt er geen blijk van herkenning. Niemand werpt nog een tweede blik op mij. Zie ik er dan toch anders uit? Of interesseert het ze niet? De meeste mensen die ik passeer zijn druk met hun telefoon, of met zichzelf. Wanneer ik door het winkelcentrum loop, werp ik een laatste blik op de poster van mij die in de etalage van de dierenwinkel hangt. Ik kan niet lezen, maar ik herken mezelf op de foto. Wat zouden ze erop gezet hebben? 'Vermist: Thomas. Rood- wit gestreepte kater, gecastreerd, 4 jaar oud. Beloning wie hem vindt.' Tijd om naar huis te gaan.