‘Hallo, mag ik ook brood? Ik wil een half wit oké? Daar doe ik de hele week mee. Ik hoef geen gebak of croissantjes want er komt toch nooit iemand langs.’ De bakker negeert me. ‘Zegt u het maar’, zegt hij tegen de naar zweet stinkende Pool achter me. Ik sla de chocoladepaashaas van de toonbank en been naar de Aldi. Daar sta ik, met mijn halfje wit en treetje Schultenbrau bij de kassa. De caissière lijkt dwars door me heen te kijken. Ik bloos en stamel een groet. Ze schuift mijn boodschappen opzij en helpt de volgende klant. Mijn maag knort zo hard dat de rekken River frisdrank trillen. Ik bel mijn moeder, misschien kan ik bij haar iets eten. Ze neemt niet op. Ik bel aan bij de buurvrouw, die doet niet open. Ten einde raad bel ik mijn ex. Ze is opzoek naar zichzelf, al jaren. In het begin betrok ze mij bij die zoektocht. ‘Het is van wezenlijk belang voor onze relatie om dicht bij jezelf te blijven’ zei ze. ‘Wie ben je nu eigenlijk écht? Wat is de diepste motivatie van de existentiële jij? Ga met me mee, open je chakra en vind de essentie.’ Ze mediteerde dagelijks, op zolder, met haar ogen dicht. Dat trok ik niet. Ook zij neemt niet op. In de keukenkast ligt een stapel printpapier. Met een beetje garam masala is dat best lekker. Na dertien velletjes en een paar slokken toner om ze weg te spoelen neem ik een besluit. Ik leg mijn hoofd op de glasplaat van de printer en druk op de knop ‘kopiëren’. Het velletje dat uit de lade komt bevat geen afbeelding. Zo maak ik er 99. Met de hand schrijf ik erop: ‘Vermist’. De resterende shotjes toner drink ik op voordat ik de stad inga om de pamfletten op te hangen.