Dit moet zeker al de achtste zijn die ik tegenkom. De hele stad is ermee behangen. Deze foto had ik zelf ook gekozen. Hij is genomen op het huwelijk van mijn broer. Ik voelde mij die dag goed en dat zie je terug. Vreemd genoeg staat die herinnering scherper in mijn geheugen getekend dan het beeld van mijn gezicht. Alsof een vreemde mij aankijkt. Onderweg probeer ik mensen aan te spreken. Ik wijs ze op de aanplakbiljetten. Hoe meer ze mij negeren, hoe wanhopiger ik probeer om de aandacht te trekken. Ze doen alsof ik lucht ben. Ik probeer ze te grijpen en schreeuw geluidloos naar voorbijgangers. Het helpt niet. Ze reageren niet. Dagenlang zwerf ik over straat. Op een dag zie ik mensen de aanplakbiljetten weghalen. Het zijn mensen uit mijn buurt. Ik ken ze van gezicht. Met sommigen heb ik weleens een paar vriendelijke woorden gewisseld in de supermarkt. Geen van hen lijkt mij te zien, terwijl ik zeker weet dat ze me kennen. Het duurt niet lang voordat mijn gezicht overal uit het straatbeeld is verdwenen. Met het verdwijnen van mijn beeltenis lijkt het ook of ik langzaam oplos. Iedere dag wordt mijn omgeving vager, maar de herinneringen blijven. De omgeving kan me gestolen worden als ik mijn herinneringen maar mag houden.