Meester Li is expert in levensvragen. Ik weet niet of ik het moet geloven, maar besluit hem het voordeel van de twijfel te geven. Hij kijkt me ondeugend aan en gebaart naar het houten doosje voor me. Gedwee leg ik er 10 euro in. Meester Li knikt met zijn hoofd als teken van dank. Even wacht ik op een verdere begroeting, een vraag, of een beleefde opmerking, maar Meester Li blijft me met een serene blik aankijken. Lichtelijk opgelaten begin ik te stamelen. ‘Ziet u, ik voel al jaren een leegte. Mis een doel in mijn leven. Iets wat écht de moeite waard is. Iets om voor door het vuur te gaan...’ Meester Li glimlacht toegeeflijk en tovert uit het niets een gelukskoekje tevoorschijn. Behendig breekt hij het in tweeën en haalt er een verfrommeld papiertje uit. Met een kleine buiging steekt hij het me toe. Dan staat hij op en wuift me resoluut de kamer uit. Voordat hij de deur dicht gooit, zie ik nog net hoe hij het koekje in zijn mond stopt. Verbouwereerd kijk ik neer op het smalle reepje papier en lees in scheve letters: ‘Alleen iets wat echt gemist wordt, kan weer gevonden worden.’ De nieuwe ochtend is koud en guur. Toch wurm ik mezelf in mijn hardloopschoenen en trek de voordeur achter me dicht. Net als ik vaart wil maken, valt mijn oog op een pamflet. “Vermist” staat er met grote letters. Vol verbazing herken ik het jonge meisje dat lachend tegen de wind in rent. En ik zie haar niet één keer, nee, overal in de straat sprankelt haar onbezorgde levenslust me tegemoet vanaf de pamfletten die her en der zijn opgeplakt. Voorzichtig maak ik er eentje los en druk mezelf dicht tegen mijn hart.