Onder de Magere brug bij Carré huist een baardaap met een krat lege bierflesjes. Ik ga een paar meter bij hem vandaan zitten. Nog geen uur later komt er een of andere welzijnsvogel kijken of zij iets voor ons kan betekenen. Terwijl ze met die smerige dronkaard praat klim ik aan de andere kant omhoog. Haar hulp zou daklozenregistratie betekenen en dat moet ik niet hebben. De klok van de Westertoren heeft al drie uur geslagen als ik doodmoe op een bouwplaats aftaai. Hier kan ik tot maandagochtend blijven. Zaterdagmorgen neem ik de pont naar Noord, waar ze me niet kennen. Bij Deen drink ik twee bekertjes gratis koffie en eet twee croissants. Als ik langs de kassa loop zeg ik dat ik mijn portemonnee ben vergeten. In het kantoor wordt schoongemaakt, klein kunstje om ongezien naar binnen te gaan in de computerruimte. Als ik alles heb gewist wat mij met de voetbal goksite verbindt druk ik op bewaren en backuppen. Next is de hypotheekbank. Carlo moet mij daarbij helpen. Hij hoeft alleen maar in het formulier Financieel advies 'toegewezen' in 'afgewezen' te veranderen, dan ben ik daar vanaf. Bij Carlo’s huis kijk ik opeens in een papieren spiegel, mijn smoel is overal opgeplakt: VERMIST Man 43 jaar, slank, ca. 1,75, marineblauw regenjack, witblauwe gymschoenen, mogelijk verward en suïcidaal. Jezus, wie heeft me dat zo gauw geflikt? Triiing! Shit, mijn vriendin Kiri. “Waar ben jij in godsnaam mee bezig? Als je nou toch wil onderduiken zet dan je telefoon uit. Met gps zie ik precies waar je allemaal geweest bent. Je staat nu bij Carlo. Zeker om de hypotheek te hacken. Luister: kom naar huis, dan maken we het samen in orde. NU!” Wat ben je toch een oetlul, zeg ik tegen de poster.