Ik ben altijd al een loner geweest. Anderen om me heen heb ik niet graag. Destijds was ik al één van de eersten die richting de Vogezen vertrok, op zoek naar.. Op zoek naar wat eigenlijk? Ik heb geen idee. Ik heb er een poos rondgezworven, en natuurlijk genoot ik van alle rust, de stilte, oneindige bossen en gewillige prooien. Later kwamen de anderen ook en was het af en toe gezellig met een leuke dame, maar ik heb me er nooit op mijn plek gevoeld. Ik voelde altijd die drang om weg te trekken, nieuwe gebieden te ontdekken. Dames bleven altijd achter, ik wilde weer op pad, alleen op mezelf aangewezen. Uren rondstruinen zonder een levende ziel tegen te komen. Het gebied waar ik nu ben aangekomen is vreemd. Geen heuvels meer, ook al lijken de bossen hetzelfde als voorheen. Maar het is zo klein allemaal. Om de haverklap moet ik mezelf weer onder een hekje doorwurmen of eroverheen springen. Een aantal keer moest ik ook verharde wegen oversteken, geen lekkere zandpaden meer om over te rennen.Veel andere geuren ook, dingen die ik niet herken. Wat een drukte allemaal. Ik vraag me af of mijn reislust me deze keer in de maling heeft genomen. Dan snuif ik een geur op die ik maar al te goed herken. Het spoor brengt me naar de slaapplek van een wolvin, die me grijnzend opwacht. 'Kom mee, stranger', zegt ze. 'Ik zal je laten zien wat overleven is hier'. Samen wurmen we ons onder hekjes door, en die verharde wegen, dat voelt best lekker aan onder je poten. Ik, een loner?