#198 Wolven en schapen

De broeierige middagzon. 100.40 Fahrenheit. Op de hoek van de straat een groep straatjeugd. Pakketjes en cash wisselen van eigenaar. Het asfalt stroperig genoeg, zodat de teer aan mijn Crocs blijft plakken. Een oude Volkswagen rijdt voorbij met een knallende bas. Kanye, Kendrick, Childish? Wie zal het zeggen, sinds Biggie er niet meer is, klinkt het allemaal hetzelfde. Terwijl ik met enige kleffe opgewondenheid naar de opgedofte dames op de parkeerplaats kijk, wordt ik overvallen door een klap van achteren. Met mijn handen schuif ik over het trottoir en ze schaven als mozzarella op een pizza. ‘Halt.’ Wordt er buiten mijn gezichtsveld geroepen. De donkere jongen voor mij blijft, zonder om te kijken, doorrennen. Een doffe klap penetreert mijn trommelvliezen. Een straal bloed spat uit het linkerbeen van de jongen en hij begint te strompelen. Een roedel van vijf agenten rennen op hem af en hij wordt tegen de grond geduwd. Zonder pardon slaan ze met hun politieknuppels op hem in. ‘Laat los!’ hoor ik een van de agenten schreeuwen. Ondertussen flitst er nog een jongen voorbij, hij is een stuk jonger. Met een hoge krijs trekt hij aan een agent en smeekt om te stoppen. In een schrikreactie draait de agent zich om en zwaait met zijn knuppel alsof hij voor een homerun gaat. De jongen gaat per direct tegen de vlakte en het geluid van het kraken van zijn hoofd op het beton giert door mijn hele zenuwstelsel. Een hele hoop “fucks” passeren de revue. Uiteindelijk roept een van hen: ‘Vals alarm.’ De agenten nemen een stap terug en staan als verloren schapen om zich heen te kijken. De oudere jongen, kruipt, hevig onder de blauwe plekken, over de stoep. Het lichaam van de andere jongen heeft stuiptrekken. Wat duidelijk zijn broer moet zijn, neemt hem huilend in zijn armen.