Links van zijn uitkijkpost zit een aandoenlijk bejaard stel. Opa heeft het gevecht met de parasolvoet gewonnen en nu zitten ze aan de koffie. Hij heeft meermalen stiekem een scheut van een of ander goedje bij zijn koffie gedaan toen vrouwlief niet keek. Half elf en nu al vijfentwintig graden. Tim tuurt door zijn verrekijker en voelt de zon branden. Nou ja, had hij maar een vak moeten leren, denkt hij vol zelfspot. Na een flinke teug uit zijn waterfles concentreert hij zich weer op zijn werk. Een groepje jongeren, compleet met zonnebrillen met spiegelglazen, felgekleurde handdoeken en een ghettoblaster ploft neer op het zand. Uitgerekend naast de oudjes. Lekkere keuze, jongens. Een ongelooflijk witte man gekleed in een te kleine speedo zwembroek ligt te zonnen, vlakbij de vloedlijn. Altijd feest. Het meisje van het gezin aan zijn rechterkant ligt rustig op haar handdoekje te lezen. Daarentegen is het jongetje net een stuiterbal met ADHD. Een zandverstuiving in de Sahara is er niks bij. Mams ziet er afgemat uit en kan absoluut een relaxdag gebruiken. Gaat niet lukken, met zo’n zoon. Paps kijkt liever continu op zijn telefoon, bang om ‘iets’ – wat dat dan ook mag zijn - te missen. Fijne vent. Vier uur en drieëndertig graden. Oma nipt nog maar eens vergenoegd van het goedje van haar man, die met de jonge meiden staat te swingen op de beats uit de ghettoblaster. De ongelooflijk witte man is nu een aangebrand type geworden en werd inderdaad verrast door de vloed. De stuiterbal is meermalen ongezien weg gestuiterd. Mams is daardoor uitgeput in de zon in slaap gevallen. Vijftig tinten rood. Vader is wonderwel tot inkeer gekomen en legde zijn telefoon maar liefst ruim een half uur opzij. Nog één uurtje, dan zit je dienst er op, spreekt Tim zichzelf moed in. Om half zes schenkt hij zich een heerlijk gekoeld biertje in. “Dag schat! Hoe was je dag?” “The usual, lieverd.” “We eten zalmpakketjes, van de barbecue.” “Lekker, goed idee, want ik kan geen geroosterd vlees meer zien.”