Als het kwik stijgt verschijnen er soepele schouders met veterdunne beha-bandjes, brutale rokjes spannen om beweeglijke billen, veterschoenen wisselen met sandalen, bleke armen steken uit geprinte T-shirts. En iedereen neemt nieuwsgierig de anderen op. Code rood. Een geroezemoes gaat door de burelen. Zal de oude airconditioning het houden, werken de jaloezieën, is er frisdrank? We mogen toch wel een uur eerder naar huis? Waar heb jij dat papieren scherm voor achter de voorruit vandaan? Ga jij op de fiets? Moet je juist niet doen met die hitte. Hoor je die bel? Dat is een ijskarretje. Het financieel jaarverslag is over de deadline, de drukproef dient te worden geparafeerd. Het geroezemoes werkt verstorend en ik val uit tegen twee collega’s die met hun blote voeten op het bureau een fles gekoelde witte wijn uitschenken. Ze kennen mij, weten dat de temperatuur in mijn hersenpan nog een paar graden hoger is dan buiten in de zon, ze laten de opgefokte grappen achterwege. Met het computerscherm voor mijn neus en de radio op de klassieke zender zonder geklets schouw ik de bedragen per regel en per kolom. De subtotalen geven de verschillen met de begrotingen per afdeling en per project. Alles klopt, ik druk op bewaren, maak een kopie en trek daaruit de samenvatting voor het jaarverslag. Ziezo, printen voor de directie en dit bestand naar de drukker. Verdorie, storing, nou ja morgenochtend dan maar. De zon staat nu recht op de grote ramen, de zonwering dempt de stralen, maar het licht is zo sterk dat de tl-lampen erbij verbleken. Het is kwart over vijf, de gangen zijn verlaten. Beneden is mevrouw Yakul begonnen met stofzuigen. De volgende ochtend haal ik mijn reiskoffer van zolder. In mijn longhi, kurta en tropenhoed verwacht ik dat iedereen in een deuk ligt. Op kantoor reageert niemand, alleen sippe gezichten, gelaten blikken. ‘Ben je niet gebeld? De koeling van de server heeft het gisteren begeven, net voor de automatische back-up. Had jij je jaarcijfers bewaard?’