Ik heb niets met kruizen. Ze hebben iets strengs over zich, iets stars. Als kind al kreeg ik de rillingen van de grote kruisbeelden in de kerk, waar een lijdende Jezus met bloedende handen en voeten aan was vastgenageld. Ik vond het gruwelijk; wendde me altijd zo snel mogelijk af van dat vreselijke tafereel, waarna ik haastig op zoek ging naar de in steen gehouwen lieve glimlach van Maria. Haar armen kunstig gedrapeerd om een mollige baby. Bij haar beeltenis kon ik me weer ontspannen, voelde ik vertedering en de liefde die Jezus zijn leven lang predikte. Nu glimt het reusachtige kruisbeeld van Jan Fabre me tegemoet. En direct voel ik weer die weerstand. Want geloof heeft voor mij niets te maken met de stijve armen van het kruis. Het is verre van star en hoekig. Geloof omarmt je, is zacht, buigzaam en liefdevol; net als de blik in de ogen van Maria. Het zware bronzen kruis in de handpalm van de al even bronzige kunstenaar voelt volledig uit zijn proporties getrokken. Het lijkt te zwaar om te dragen en onmogelijk om hiermee een balans te vinden. Ik krijg de neiging om Jan een zetje te geven, zodat hij het kruis zal laten vallen. Ziet hij niet in hoeveel lichter dat zal aanvoelen? Daarna zou ik de kunstenaar zijn opzichtig glimmende jas willen uittrekken en hem meenemen naar het park bij ons in de buurt. Daar, aan de rand van de vijver staat een wit stenen beeld. Een man, een vrouw en een klein kind zijn innig met elkaar verstrengeld. Hier en daar groeit wat mos in de plooien van hun kleding. Het groene water spiegelt hun evenbeeld. Hier zijn geen hoeken of scherpe randen. Hier blinkt alleen de zon. Hier is alles in balans.