Morgenstond heeft goud in de mond, zegt men. Met die gedachte ben ik vroeg opgestaan voor een hardlooprondje. Hoewel een hete, zonnige dag voorspeld was, voelt het toch anders aan. Drukkend en beklemmend alsof er meer dan onweer in de lucht hangt. Na het rennen en een verfrissende douche nestel ik me in een luie stoel in de achtertuin. De sluierbewolking treitert de zon die met alle macht haar stralen naar de Aarde probeert te sturen. Alleen de hitte komt door. Het observeren van het spelletje tussen de wolken en zon maakt me loom en slaperig. Hoe lang ik in de tuinstoel geslapen heb weet ik niet, maar het doordringende geluid van sirenes zorgde dat ik ineens klaarwakker was en met een verhoogde hartslag opsprong uit de tuinstoel. Suf kijk ik om me heen en die dat de lichtblauwe lucht met transparante witte strepen getransformeerd naar een inktzwarte deken, die dreigend boven me hangt. Ik ril, de temperatuur is minstens tien graden gezakt en het schelle geluid van de voorrangsvoertuigen op de achtergrond versterken het onaangename gevoel. Het getik op de bladeren in de tuin kondigt nog meer onheil aan. De eerste druppels vallen, gevolgd door een lichtflits en een oorverdovende klap. Plots zie ik een helikopter uit de zwarte deken naar beneden tuimelen om even later op de grond te verdwijnen in een dikke rookwolk. Verbijsterd sta ik aan de grond genageld. Hoe wisten die hulpdiensten al dat die helikopter in nood was? Vraag ik me af. Ik ren naar binnen en zoek op internet naar ongelukken gerelateerd aan onweer. Maar ik kan daar geen enkele informatie over achterhalen. Alleen dat het een mooie, zonnige dag is zonder kans op onweer. Ik krijg het koud. IJSKOUD!