Zijn klamme handen plakten aan de verweerde planken. Zweetdruppels zochten hun weg over zijn gezicht. Hij voelde hoe jarenoud stof en vuil erin bleef plakken en zijn poriën verstopte. Door de kieren had hij goed zicht op de man en vrouw beneden hem. Ze maakten al een uur ruzie. Hoe lang zat hij al op deze vervloekte zolder? Vijf uur? Zes uur? Toen hij ternauwernood de zolder op had weten te klimmen was het nog koel geweest, maar de zon brandde nu ongenadig door het kleine raampje. Het eerste uur streelde een koele trek zijn gezicht. Inmiddels had de koelte van de schaduw plaatsgemaakt voor de warmte van de zon. De aangename trek was veranderd in een genadeloze föhn. Hij durfde zich niet te bewegen. Bang om ontdekt te worden. Het zonlicht kroop langzaam over de zolder en had hem bereikt. Ook de laatste droge plekken in zijn shirt waren doordrongen van zweet. Zijn armen begonnen dood aan te voelen. Voorzichtig probeerde hij zich te verplaatsen. Een druppel viel vanaf zijn bovenlip door een kier naar beneden. Met ingehouden adem zag hij hoe deze de man op een haar na mistte. Het werd wazig voor zijn ogen. Snel zoog hij een grote teug lucht naar binnen die zijn longen alleen maar meer deed samenknijpen. De man keek plotseling naar boven. Een paar seconden leken zijn ogen die van hem te kruisen. Daarna verdween het echtpaar. Hij hoorde een deur dichtslaan. Opgelucht kroop hij naar het raampje en klom naar buiten. Tussen de huizen zakte hij op zijn knieën. Een paar minuten bleef hij zo zitten terwijl een verkwikkend briesje hem weer moed inblies. Langzaam kwam hij weer overeind. Dit was de laatste keer geweest!