# 195 Temperatuur

Na nachten van berekeningen, afgewisseld met sloten koffie en bezorgpizza’s, situeerde hij het portaal in een weide vlakbij de Belgisch-Nederlandse grens. Enthousiast reed hij er naartoe. Tien minuten na doorkomst bevond hij zich in het zonovergoten Californië. Naast hem, rechtopstaand op de zetel van de open cabrio, gilde en wuifde de langharige brunette naar bekenden. Vanuit zijn ooghoek kon hij net onder haar rokje kijken. Het zweet parelde langs zijn neus. Zijn keel was woestijndroog. ‘Cocktail on the beach, honey?’ Als antwoord wiebelden haar borsten even hard als ze juichte. Ter hoogte van zijn kruis kreeg hij het lastig. Ze ging zitten en schoof haar zonnebril omhoog. ‘Then what, Charley?’ Hij wierp haar een snelle zijwaartse blik toe. Zijn grijns kwam over. Oh ja. Haar smaak en geur beleven in een van de vijfsterrenhotels, gevolgd door een barbecue op het strand. Een palmboom verderop vroeg om een laatste verzetje. Hij keek op zijn horloge. ‘That’s an odd one,’ merkte ze op. Hij knikte alleen maar. Oef. Zijn terugkomst in de weide van B. ging gepaard met een regenbui die hij met gespreide armen op zich liet neerkomen. Zijn haren dropen, hij sprong in het zompige gras en lachte naar een boer op een tractor. De man staarde hem lang aan om vervolgens zijn voertuig weer onder controle te krijgen. Hij ging naar zijn wagen, zette de verwarming hoger en reed naar huis waar warme chocolade de nasmaak van de cocktail verdrong. *** Het kan hier eindigen. Ik was geïnspireerd en wilde toch graag het vervolg plaatsen dat het maximum voorbijgaat. De keuze om verder te lezen ligt bij de lezers *** [ Plof. Hij kwam in de sneeuw terecht en leunde tegen een spar aan om zijn evenwicht te bewaren. Verderop boog een tak door. Zijn skipak, bergschoenen en handschoenen zorgden voor warmte, maar zijn gelaat was overgeleverd aan de ijzige wind. Zijn horloge gaf hem vijftien minuten. Bij een temperatuur van -30°. Stom dat hij een bivakmuts vergeten was. Het moest maar. Hij liep rechtdoor, struikelde over sneeuwhompen en wilde niet denken aan wat er onder lag. Voor hem glansde een meer, kristalhelder; in de verte aanschouwde hij de gletsjers. Prachtig. Achter hem hoorde hij gegrom. Niet goed. Hij keek op zijn pols - nog anderhalve minuut - en draaide zich langzaam om. Ze torende boven hem uit. De warmte van haar adem bereikte hem. Hij hapte naar lucht bij het zien van twee jonge grizzlies. De moeder kwam op hem af, haar klauwen hoog geheven, haar gegrom een doodssignaal. Hij mocht, kon zelfs niet bewegen, telde de seconden veel te snel af. Opnieuw. Ze naderde op vier poten, haar muil open. Hij bad met het zweet op zijn voorhoofd. ]