De poort glijdt open en sluit onmiddellijk achter Erick. Twee stappen later zakt hij door centimeters diepe sneeuw. Hij ploetert door en weldra spelen natte voeten hem parten. De vrieskou kruipt tot in zijn botten. Nu al. Verdikkeme. Waarom in hemelsnaam heeft hij zich opgegeven voor dat experiment. Alledaagse kleding volstaat, stond er in de advertentie. Hij heeft het gevoel dat zijn oren eraf vriezen, wriemelt zijn vingers die blauwpaars aanlopen. Hij concentreert zich op de overkant, waar de uitgang moet zijn. Een witte poort in een gelijkaardige ruimte, rond op de koop toe. Stappen tellend, meters afleggend. Wat is dat geluid? Een specht? Hij kijkt om zich heen zonder stil te staan. Dan wil hij lachen, maar zijn lippen weigeren. Natuurlijk. Zijn tanden klapperen danig. Hij wrijft over de lippen maar stopt door de pijn. Zijn tenen even pijnlijk bevroren. Komaan Erick. Met vernauwde ogen ervaart hij een gevoel van… nee, geen eenzaamheid. Puurheid. Stilte. Vredigheid. Zwaar beladen bomen en struiken versterken het geheel, ondanks het feit dat het hologrammen zijn. Hij laat alles op zich afkomen, ademt langzaam door zijn neus in en uit. Zijn benen worden stram. Een vijvertje. Erachter moet de uitgang zijn. In zijn opluchting wil hij doorstappen, maar zijn voet plaatst zich niet. Voor het eerst aarzelt hij, waarom weet hij niet. Tien meter, voor zover hij kan inschatten. Dan is het voorbij. Gedachten bliksemen door hem heen. Vooruit. Getwijfel. Ga. Doe het niet. Je bent er bijna. Wil je terugkeren? Hij kijkt over zijn schouder, rilt bij het idee. Hij gaat ervoor, zet een stap, glijdt, valt, schuift op zijn achterwerk over het ijs. Kruipt overeind. Valt opnieuw. Koud en warm wisselen af. Hij hijgt, veegt zweet af waarvan hij vergeten was dat hij het had. Strompelt door tot waar de poort open glijdt. Hij valt op zijn knieën voorover, de felicitaties gaan aan hem voorbij.