Badend in het zweet word ik wakker. Het is vast niet vroeg meer, want ik word nooit vroeg wakker. Als ik me omdraai, zie ik door een spleet tussen de gordijnen de boosdoener: de zon. Kan ze niet later verschijnen? Weet ze niet dat veel mensen ’s nachts schrijven en overdag moeten slapen? Nee, dat wat weet ze niet. Het enige wat ze weet is warmte uitstralen. Veel mensen zijn dol op die stralen. Ik behoor niet tot die zonaanbidders. Kom later tevoorschijn, zon. De meeste mensen moeten werken en hebben ’s morgens niets aan jou. Omdat het niet meer te harden is in bed, sta ik noodgedwongen op. ‘Rotzon,’ foeter ik als ik naar de badkamer ga. Terwijl ik onder een lauwe straal van de douche sta, zing ik: Lady Sunshine und Mister Moon können gar nichts dagegen tun, denn wenn sie aufsteht dann geht er schlafen. Ein pärchen werden sie nie. In de slaapkamer kleed ik me snel aan. Een shirt en onderbroek vind ik genoeg. Daarna ga ik naar de kamer. Gelukkig is het daar nog niet zo warm. De zon krijgt pas om vier uur grip op de kamer. Wel doe ik de deur naar de tuin open en ga naar buiten. Nog sneller ben ik terug. Wat een hitte. Ik vul een glas water en begin te schrijven. In een paar uur heb ik meer woorden op papier gezet dan ooit eerder. Vandaag heeft de zon me gedwongen om vroeg te schrijven. Ik hoop dat ze dat niet elke dag doet. Vannacht, als het koeler is en iedereen slaapt, ben ik pas weer in staat om verder met mijn verhaal te gaan.