Het is een mooie mei-avond met kwinkelerende eksters, bezige spinnen en luie katten. Ik lig buiten op de zetel in de tuin. Zo lig ik al een paar maanden na een buikgriepje dat uit de hand liep. Ik verveel me. Mijn hoofd wil van alles, maar mijn benen willen net als de katten alleen maar lui zijn. Lezen? De letters dansen een wilde mazurka. Schrijven? Het tempo van de mazurka wordt opgevoerd. Dan wil mijn hoofd weer niks. Slapen. De eindeloze, slapeloze nachten eisen hun tol. Ja, wilde nachtmerries trappelen voorbij. Achterna gezeten door de hitsige hengsten. Rest mij dus, luisteren naar het gekwetter, kijken naar de bezige spinnen en de luie katten. Ik zou uit mijn lichaam willen kruipen, maar ik vind de ritssluiting om het te openen niet. De temperatuur was tijdens de dag in stijgende lijn. Op dit uur koelt het af, gelukkig. Maar het blijft drukkend. Ik wacht op het onweer dat komen moet. Moet. Maar het komt niet. In de verte is er een licht gerommel. Elders lopen straten en huizen onder water. Morgen zien we de beelden op de tévé. Ik strompel naar binnen en kruip in bed. Daar wacht ik geduldig, nou ja geduldig, op de prins met het witte paard, een zachtmoedige merrie wier fluwelen neus ik mag strelen. Ondertussen is de maan me gezelschap komen houden. Toch nog iets om naar te kijken. Wat is mijn wereld vreemd geworden.