De thermostaat stond op 27 en was onvermurwbaar. Er zaten twee knoppen op: pijltje omhoog en pijltje omlaag. Herhaaldelijk drukken op pijltje omlaag had echter geen enkel effect. Het scherm bleef onverbiddelijk 27 aangeven. Op deze verdieping zaten bovendien de ramen dichtgelast, dus er was geen zuchtje wind te verkrijgen in de hotelkamer. Ik had naar de receptie kunnen bellen om hulp te vragen als ik de taal machtig was geweest, maar eerdere ervaringen met de receptie hadden al duidelijk gemaakt dat Engels hier geen lingua franca was. Mijn t-shirt plakte aan mijn lijf. Mijn broek was ondraaglijk. Mijn liezen jeukten. Een penetrante lucht hing in de kamer en ik was me er pijnlijk van bewust dat ik de bron was. Om af te koelen moest ik onder een koude douche gaan staan. Zodra ik echter onder de douche vandaan kwam, brak het me alweer uit. Ik liet de douche lopen en de badkamerdeur open. Ik wilde mezelf wijs maken dat dat enige verkoeling bood, maar in feite verhoogde het slechts de luchtvochtigheid wat het alleen maar nog benauwder maakte. Zelfs het behang zweette nu. Als er een minibar was geweest, had ik mijn hoofd er in gestoken. Ik zette de kamerdeur open in de hoop wat circulatie te creëren, maar de deur zat op een dranger. Er was niet genoeg ruimte om met een schoen een wig onder de deur te maken dus ik moest er iets zwaars voor zetten. Ik wrikte mijn koffer tussen deurpost en deur en wist zo een aardige kier te creëren. Misschien voelde ik een beetje tocht, maar ik was van alle inspanningen in onbedaarlijk zweten uitgebarsten, dus stapte weer onder de koude douche. Terwijl ik weer tijdelijk afkoelde onder het stromende water, hoorde ik de kamerdeur met een klap dichtslaan. Ik gluurde om het hoekje van de badkamerdeur. Koffer weg.