Ik sla mijn armen om mijn knieën, terwijl mijn lijf heen en weer schudt. Mijn tanden klapperen tegen elkaar wat doordreunt in mijn oren. Ik strek mijn vingers, een rare kleur hebben ze. Doods ogen ze. Het gezoem is oorverdovend en spoort me uiteindelijk aan op te staan. Ik spring wat op en neer in een poging het wat warmer te krijgen. Ik beeld me in dat m'n bloed sneller stroomt. Er moet een uitweg zijn. Mijn blauwe handen bevoelen bevend de dikke metalen deur. IJskoud voelt het en mijn vingertoppen tintelen. Ik laat mijn lichaam tegen de deur vallen. Het doet pijn aan mijn schouder en heeft natuurlijk geen effect. Met mijn rug tegen de deur laat ik me naar beneden zakken. De tranen op mijn wangen worden ijs. Er klinkt een hard geluid en ik val om als de deur plotseling open zwaait. Ik kruip de ruimte verder uit. De deur valt met een bons dicht. Ik blijf liggen met mijn ogen dicht. Naalden. Duizenden naalden prikken in mijn lijf. Mijn ogen vliegen open. Rood, vlammen om me heen. De hitte vecht met de kou, met mijn lichaam als inzet. Ik krimp ineen van de pijn. De koele hand op mijn voorhoofd. “Je moet wat drinken, lieverd, je hebt flinke koorts”. Ik schrik wakker als een nat washandje op mijn voorhoofd wordt gelegd. Gretig drink ik uit het glas wat me voorgehouden wordt. Griep. Iets minder erg dan mijn droom.