Het is heerlijk herfstweer. Aan het kleurverschil op mijn bovenarm is nog te zien dat ik de hele zomer in mijn ‘Duikschool Holland’ T-shirt heb gelopen. Een uurtje later schuiven er wolken voor de zon. De gevoelstemperatuur daalt. Een tweeflessen apparaat heeft nog voldoende druk. Een snelle berekening komt uit op vijf minuten op vijftien meter. Ik aarzel niet, laat mij achterover van de steiger vallen, blaas mijn duikmasker leeg en begin aan een rustige afdaling. De overgang van de relatief warme bovenlucht in het koude water is geen verrassing, die ben ik gewend. Ik ben benieuwd hoe mijn blote lichaam de afkoeling zal verdragen. Ik begin te rillen en mijn hartslag versnelt naar 100. Op 5 m pauzeer ik om de druk op mijn oren te compenseren. De gecombineerde diepte- en temperatuurmeter geeft 13 gr. C. aan. Op 10 m lees ik 12 graden en op 15 m vind ik het welletjes. Mijn armen en benen zijn compleet gevoelloos. Ik denk dat mijn benen bewegen, maar ik voel ze niet. Ik trek drie keer aan de veiligheidslijn, maar voel het niet. Door mijn training blijf ik ijzig kalm, mijn hartslag en ademhaling vertragen. Ik weet dat mijn maat mij na tien minuten naar boven trekt, maar ik voel het niet. Heel even krijg ik het beeld van een verdronken duiker, dan zie ik het licht in sterkte toenemen en realiseer mij dat alles goed komt. Mijn hoofd breekt door de onrustige spiegelingen van de golven en de koudekwelling komt ten einde. Een man springt in het water om mijn uitrusting los te maken, twee anderen trekken mij op de kant. Ik word in een isolatiedeken gewikkeld. Mijn lichaamstemperatuur bedraagt 35,8 gr. C. Hartslag en ademhaling nemen weer toe. Ik ben versuft, kan even geen vragen beantwoorden. Een ervaring rijker.