De koperen ploert stond hoog tegen een strak blauwe hemel en zond haar verzengend hete stralen naar de Aarde. 'De mussen vallen dood van het dak,'klaagde ik tegen mijn vrouw. Sinds negen uur zat ik in de huiskamer gebogen achter mijn laptop maar twee uur later had ik nog geen letter op papier gezet. 'Het is gewoon te heet,'zei ik.'De letters dansen op het scherm.' Mijn haren plakten aan mijn voorhoofd en ik had al twee keer een schoon shirt aan gedaan, Zweet druppelde vanaf mijn neus op de toetsen. Het was maar goed dat ik geen kookboek schreef, want dan had ik geen zout meer hoeven toe te voegen. Ik keek naar de thermometer en zag dat die achtentwintig graden aanwees. Opeens nam ik een besluit. 'Ik ga in de kelder zitten, dat scheelt zo tien graden.' Mijn vrouw keek op van haar tijdschrift.'We hebben geen tafel in de kelder. Waarom ga je eens een dag niet schrijven?' Boos keek ik haar aan. 'Schat, een schrijver die schrijft. Ongeacht de omstandigheden.' Met mijn laptop onder mijn arm liep ik naar de gang, liep het trappetje af en opende de kelderdeur. De koelte sloeg me tegemoet.'Heerlijk. Hier red ik het wel.' Peinzend keek ik om me heen. Waar moest ik mijn schrijftuig neerzetten. Als ik nu eens een plank leegmaakte, een stoel van boven haalde en dan aan het werk ging. Anderhalf uur later was de plank leeg , stond de stoel klaar en de laptop op zijn plek. Door al dat gesjouw plakte mijn shirt aan mijn rug en waren mijn handen klam van het zweet, 'Lieverd,'riep mijn vrouw vanuit de gang.'Had je het weerbericht gekeken voor je aan het werk ging.' Er viel een onheilspellende stilte.'Hoezo?' 'Knmi heeft code geel uitgegeven, in Limburg is de temperatuur al elf graden gezakt.' 'We zitten hier in het midden van het land.' Als om mijn woorden te onderstrepen klonk er een donderslag en een bliksemflits scheurde de hemel aan stukken. Niet lang daarna viel de regen met bakken uit de lucht. De thermometer in de kamer gaf achttien graden aan.