De gifgroene Opel Manta stopte voor het plattelandshuisje van Mikkos Cassadine. Sjaak stapte uit. Hij wandelde naar binnen met zijn handen in zijn zak, en zijn ziel onder zijn arm. Sjaak was geen lid van de Mikkos Cassadine fanclub, omdat Sjaak van mening was dat geld voor de zieken hoorde te zijn, en niet voor de Grieken. Mikkos zat op de bank naar de intocht van Sinterklaas te kijken, en meteen voelde Sjaak zich alsof zijn hart door Sylvana Simons uit zijn borst werd gerukt, en ze er naderhand op begon te zeiken. Ze hadden roetvegen, en er waren een paar paarse Pieten. “Sjaak! Welkom in mijn nederig stulpje.” Zei Mikkos. “Ik heb de intocht speciaal voor jou aangezet. Kijk, die piet is groen, net als jouw auto.” “Wat zwart is, hoort zwart te blijven.” “Kom mee naar boven. Ik laat jou mijn uitvinding zien.” Sjaak volgde hem de trap op. In de computerkamer stond een monsterlijk bakbeest dat leek op een vroege tekstverwerker. “Kijk eens naar buiten.” Zei Mikkos. Sjaak volgde zijn bevel op. Grijze lucht, milde herfst. Hij hoorde Mikkos driftig typen, en voelde de tempratuur in de kamer stijgen. Zijn Rumag T-shirt werd plakkerig van het zweet. Buiten werd de grijze lucht blauw, en de wolken waren verdwenen. Een fel schijnende zon scheen boven het weiland. “Dit is mijn nieuwe weermachine.” Zei Mikkos, hijgend en zwetend “Ik ga hiermee de wereld gegijzeld houden, en als ik voor maandag nog geen triljard euro heb gekregen, zal ik de noordpool laten smelten.” Een cartooneske bulderlach volgde. Sjaak wilde zeggen dat een triljard euro misschien iets te hoog gegrepen was, maar toen hij de priemende ogen van Mikkos zag, hield hij wijselijk zijn mond dicht. “Ik moet maar eens gaan.” zei Sjaak ongemakkelijk. “Toedeledokios.” “Toedele… dokios?” “Da’s Grieks voor toedeledokie.”