De angst was in zijn ogen te zien. De spanning tastbaar. Daar zat hij. Zijn plaaggeest. Gevangen. Overgeleverd aan de genade van de man met het pistool. Met een gezicht als staal en met vuur in de ogen richt Axel de loop naar het gezicht van zijn kweller, zachtjes mompelend: “Dit verdien je.” Zijn slachtoffer, wiens smeekbede gedempt wordt door de vodden in zijn mond, probeert zich op te richten maar wordt tegengehouden door zijn ketenen Axels vingers spannen en een doffe knal volgt. De angst is uit de ogen verdwenen en uit het gaatje ertussen sijpelt een dikke straal rood, kleverig bloed. Axel kijkt bewonderend en vraagt zich hardop af: “Waarom heb ik dit nooit eerder gedaan?” Axel loopt de kerker uit en sluit de deur. Voordat hij gevonden wordt, ben ik al lang het land uit, denkt Axel. Plotseling ligt hij daar weer, op het veldje vlakbij zijn ouderlijk huis, zijn hoofd beschermend tegen de trappen van die klootzakken. “Hey!”, klinkt het uit de verte, “Ga bij hem vandaan!” De vier maken zich uit de voeten. De stem, nu veel dichterbij, vraagt: “Gaat het, kiddo?” Axel antwoordt niet. De man helpt hem overeind. Hij lijkt vriendelijk, maar ernst en woede nemen bezit van de helderblauwe ogen. “Kon je je niet verdedigen?”, vraagt hij, en Axel schudt nee. “Dan zal ik je helpen.” En zo geschiedde het. Tien jaar van training, met het pistool in zijn hand als herinnering. Tevreden, licht vuil, klimt hij het riool uit en ademt de van brandstof doordrenkte Braziliaanse lucht in. Eén weg, drie te gaan.