De trotse driekleur hangt daar in fel contrast met de grauwgrijze achtergrond. Hij hing half stok als herinnering aan de eenzame, bittere strijd die Frederik had gevoerd. Iedere 4 mei hing Josephina de vlag uit als eerbetoon aan haar broer, die een oorlog voerde waar hij van walgde en vervloekte tot in het diepst van zijn hart. Die dag slikte Frederik zijn angst weg en keek even naar zijn kameraad die hem geruststellend toeknikte. Het landingsvaartuig schoof het modderige strand op, de deuren openden zich en de manschappen stonden klaar voor de aanval. De sergeant draaide zich om en keek de voorste mannen aan.'Voor volk en vaderland.' Frederik, met droge mond en klamme handen, rende met het geweer in de hand licht gebogen op de vijand af, schreeuwend om zijn angst te verbergen. Hij werd geraakt door verschillende kogels en wist dat hij ging sterven. Zijn laatste gedachten waren bij zijn zus Josephina. Als het donker wordt haalt ze de vlag binnen en drukt de stof tegen zich aan. De overige dagen van het jaar koestert ze de herinnering aan Frederik in haar hart, daar heeft ze de vlag gelukkig niet voor nodig.